Η κατάσταση στο Αιγαίο πριν την απόβαση στη Λέσβο

Ένας αφέντης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που βασίλεψε από το 1861 μέχρι το 1876, είχε συλλάβει τα μηνύματα των καιρών και προσπάθησε να κάνει τη χώρα του την πρώτη ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο. Επρόκειτο για τον σουλτάνο Αμπντούλ Αζίζ. Όμως οι οικονομικές δυσκολίες και η σχετικά σύντομη βασιλεία του, τον εμπόδισαν να ολοκληρώσει τα σχέδιά του. Στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, δυο Τούρκοι υπουργοί των ναυτικών ο Μαχμούτ Μουχτάρ (πρώην στρατιωτικός) και ο υποναύαρχος Χαλίλ, θέλησαν ν’ αναβιώσουν τους οραματισμούς του Αμπντούλ Αζίζ. Σχεδίασαν μεγάλα ναυτικά προγράμματα σε θετικότερη βάση. Πίστευαν ότι το Οθωμανικό κράτος για να συγκρατήσει τη δύναμή του, έπρεπε να διαθέτει ισχυρό στόλο, εκπαιδευμένα πληρώματα και ανάλογη συντήρηση των καραβιών. Και τα σχέδια αυτά επιβάρυναν υπερβολικά τον προϋπολογισμό του κράτους που είχε ήδη μεγάλα βάρη και αναγκαστικά τροποποιήθηκαν. Όμως, η Τουρκία δεν εγκατέλειψε τότε τα μεγάλα ναυτικά προγράμματα. Από εκεί ξεκίνησαν οι ρίζες για τους ναυτικούς εξοπλισμούς που προσπάθησε να υλοποιήσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ωστόσο το 1906 η Ελλάδα εξοπλίστηκε με οκτώ καινούρια πολεμικά πλοία 300-400 τόνων. Τέσσερα από τα αγγλικά ναυπηγεία YARROW και τέσσερα από τα γερμανικά ΒΟΥΛΚΑΝ. Η υπεροχή του τουρκικού στόλου ήταν φανερή σε πλοία και πυροβόλα. Έπρεπε ο στόλος μας να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ζήτησε να πληροφορηθεί συγκεκριμένα τις αναλογίες των δυνάμεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αρμόδιους. Ορισμένοι εξετάζοντας το αριθμητικό πλεονέκτημα της Τουρκίας, ζήτησαν αναβολή του πολέμου προκειμένου να ενισχυθεί ο ελληνικός στόλος, που μέχρι τότε είχε πολλές υποχρεώσεις. Μονάχα ένας πλοίαρχος, ο Παύλος Κουντουριώτης, είπε, «Όμως πέρα απ’ τους αριθμούς είναι και κάτι άλλο. Και γι’ αυτό δε σας μίλησε κανείς. Η ψυχή». Λίγους μήνες αργότερα το 1912, ο Βενιζέλος πλησίασε τον Κουντουριώτη, πάνω στη βασιλική θαλαμηγό «Αμφιτρίτη» και κάνοντας υπαινιγμούς για ένα πόλεμο με την Τουρκία του λέει, «Ξέρετε κύριε Κουντουριώτη, η κυβέρνηση, αν γίνει πόλεμος, σε σας θ’ αναθέσει την αρχηγία του στόλου». Ο πλοίαρχος αισθάνθηκε ρίγος συγκίνησης και χαράς. Λίγο πριν απ’ τη μάχη, ο Κουντουριώτης, επιθεωρώντας τους πύργους του «Αβέρωφ» είπε στον Μανώλη Δραγάτση, που διηύθυνε το πυροβολικό. «Μανώλη, πρόσεχε, γιατί θα πλησιάσω πολύ, έχω σκοπό να ξαναφέρω το ’21 πάνω στους κάβους των στενών».

Ο Παύλος Κουντουριώτης ξεκίνησε στις 5 του Οκτώβρη 1912 από το φαληρικό όρμο. Πρώτος του στόχος να καταλάβει τη Λήμνο, βελτιώνοντας τη στρατηγική του θέση και να εξασφαλίσει την εποπτεία στα Στενά. Ο ναύαρχος τηλεγραφούσε, «Βλέπω να παλεύουμε και με τα στοιχεία. Επαινώ την αντοχή σας». Όταν κατέλαβε την Τένεδο διέταξε τον Τούρκο τηλεγραφητή να στείλει το τελευταίο του σήμα στον αρχηγό του τουρκικού στόλου, «Κατέλαβα την Τένεδο και σε περιμένω». Πέρασαν σαράντα μέρες για ν’ ανταποκριθεί στην πρόκληση. Με τη ναυμαχία της Λήμνου ο εχθρός υποχώρησε με μεγάλες ζημιές και πολλά ανθρώπινα θύματα. Με αταξία μπήκε στα Στενά για να μη ξαναβγεί. Έτσι έμεινε στους Έλληνες η κυριαρχία στο Αιγαίο.

Η κατάσταση στη Λέσβο πριν την απόβαση του Ελληνικού Στρατού

Το 1912 έχει βρει τις δύο κοινότητες του νησιού, τους Χριστιανούς και τους Οθωμανούς, να μην έχουν σχέσεις αρμονικές, όπως παλιότερα. Από το 1908, οπότε επικράτησε στην Οθωμανική αυτοκρατορία το Κίνημα των Νεότουρκων, οι ελπίδες για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας αναζωπυρώθηκαν. Γρήγορα όμως διαψεύσθηκαν, διότι το νεοτουρκικό Σύνταγμα χρησιμοποιήθηκε ως νομιμοποιητική βάση και ως μοχλός για την ομογενοποίηση και τον εκτουρκισμό των εθνοτήτων της αυτοκρατορίας. Αυτό όμως σε συνδυασμό και με άλλα γεγονότα (Ιταλό-τουρκικός πόλεμος) εξάπτουν το φυλετικό μίσος και δημιουργούν εκνευρισμό και αβεβαιότητα.

Στη Λέσβο, όπου είχε προ πολλού επιτευχθεί η οικονομική ανεξαρτησία της Χριστιανικής Κοινότητας, πολλοί ονειρεύονταν την εθνική αποκατάσταση του νησιού. Σαν αντίβαρο στο Νεοτουρκικό Κομιτάτο, ιδρύεται το Εθνικό Κομιτάτο με αρχηγική τριανδρία τους Θρασύβουλο Μελανδινό, Αρχιμανδρίτη Βασίλειο Κομβόπουλο και Δημήτριο Πετρέλλη. Η εθνική αυτοπεποίθηση των Λεσβίων τονώνεται με την εκλογή δύο δικών τους Βουλευτών στις εκλογές του 1908. Ολόκληρο το Βιλαέτι του Αιγαίου στέλνει στην Τουρκική Βουλή μόνο Χριστιανούς βουλευτές, γι΄ αυτό σχεδιάζεται η διάλυσή του.

Η δίγλωσση, στα ελληνικά και τουρκικά , επιγραφή του Δημαρχείου καθαιρείται. Το καλοκαίρι του 1912 τα επεισόδια εις βάρος των Χριστιανών πληθαίνουν. Ξυλοδαρμοί, λεηλασίες, φόνοι. Με την κήρυξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου στις 5 Οκτωβρίου 1912 παρατηρείται αθρόα λιποταξία των Λεσβίων Χριστιανών, που είχαν επιστρατευθεί στον Τουρκικό στρατό. Στις 13 Οκτωβρίου 1912 τα Ελληνικά πολεμικά πλοία κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στα νερά του Μολύβου και στο κανάλι της Μυτιλήνης. Περιπλέουν το νησί και ανιχνεύουν τον τόπο. Αναπτερώνουν τις ελπίδες και τις εθνικές προσδοκίες των Χριστιανών και καταπτοούν τους Οθωμανούς.

Ο Υποπρόξενος της Γαλλίας στη Μυτιλήνη Απόστολος Σημαντήρης τηλεγραφεί στη Σμύρνη ότι:«Εξακολουθεί αθρόα και εξ’ όλης της νήσου αναχώρησις τουρκικών γυναικοπαίδων. Τούρκοι εις ορεινά μέρη της νήσου εξοπλίζονται». Οι Λεσβιακές εφημερίδες κάθε μέρα καταγράφουν και χαιρετίζουν τα κατορθώματα του Ελληνικού στρατού στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο και στη Μακεδονία. Ο ελληνικός στρατός, με αρχιστράτηγο τον διάδοχο Κωνσταντίνο, έχει περάσει τα ασφυκτικά ελληνικά σύνορα και προελαύνει απελευθερώνοντας την Ελασσόνα, την Κατερίνη, τα Γρεβενά και την Κοζάνη, ενώ οι Βούλγαροι κατευθύνονται προς την Θεσσαλονίκη. Ο Βενιζέλος διατάζει τον Κωνσταντίνο να σπεύσει προς την Θεσσαλονίκη χωρίς την παραμικρή χρονοτριβή. Πράγματι στις 26 Οκτωβρίου 1912, στην συμπρωτεύουσα προλαβαίνει να μπει πρώτος ο ελληνικός στρατός.

Το Εθνικό Κομιτάτο στη Μυτιλήνη ανυπομονεί. Ο Κουντουριώτης συνιστά υπομονή, σύνεση και ψυχραιμία. Στο Πλωμάρι όμως πνέει άλλος άνεμος. Εκεί οι Πλωμαρίτες διέθεταν ολόκληρο στόλο από καΐκια, που εύκολα έρχονταν σ’ επαφή με τα Ελληνικά αντιτορπιλικά, τα οποία περιπολούσαν γύρω από το νησί. Εξ’ άλλου ο ίδιος ο Μελανδινός και ο Δ. Πετρέλλης – οι επικεφαλής του Εθνικού Κομιτάτου- κατάγονται από το Πλωμάρι και δεν είναι άμοιρη του κλίματος που επικρατούσε εκεί η αναφορά του Μελανδινού σε μια από τις επιστολές του: «Αν θέλετε να κάμετε απόβασιν εις Πλωμάριον, εκεί θα εύρητε περί τους 300 καλώς οπλισμένους να σας ακολουθήσουν»

Η απόβαση του ελληνικού στόλου στη Λέσβο

Η απόφαση για την κατάληψη της νήσου Λέσβου ελήφθη με πρόταση του ναύαρχου Παύλου Κουντουριώτη, έναν περίπου μήνα μετά την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Στις 7 Νοεμβρίου κατέπλευσε στα ανοιχτά του νησιού ισχυρή μοίρα του ελληνικού στόλου από τη Λήμνο με επικεφαλής το εύδρομο «Αβέρωφ», καθώς και δύο επίτακτα επιβατηγά που μετέφεραν αποβατική δύναμη. Οι διαπραγματεύσεις για άμεση παράδοση του νησιού και της οθωμανικής φρουράς απέβησαν άκαρπες. Ακολούθησε η αποβίβαση των ελληνικών τμημάτων τα οποία κατέλαβαν την πόλη της Μυτιλήνης χωρίς να συναντήσουν αντίσταση. Η οθωμανική δύναμη αποσύρθηκε στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, σε οχυρές θέσεις που είχαν οργανωθεί στη διάρκεια του πρόσφατου ιταλοτουρκικού πολέμου γύρω από τον οικισμό Κλαπάδος. Ακολούθησε ανάπαυλα, στη διάρκεια της οποίας αντικαταστάθηκαν οι τοπικές οθωμανικές αρχές από ελληνικές. Την πολιτική διοίκηση ανέλαβε ο διπλωμάτης Ξενοφών Στελλάκης και την στρατιωτική ο υποπλοίαρχος Κωνσταντίνος Μελάς. Μετά την άφιξη ενισχύσεων, μεταξύ των οποίων και ένας λόχος από διακόσιους δέκα (210) Λέσβιους εθελοντές, μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξεκίνησε επιχείρηση για την ολοκληρωτική κατάληψη του νησιού. Στις 3 Δεκεμβρίου, δύο φάλαγγες κινήθηκαν υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Απολλόδωρου Συρμακέζη, με κατεύθυνση προς τα υψώματα Σκοτεινό Βουνό και Πετσοφά, αντίστοιχα. Έπειτα από αψιμαχίες, οι οθωμανικές δυνάμεις περιορίστηκαν στις οχυρωμένες θέσεις τους γύρω από το Κλαπάδος. Την ανταλλαγή πυρών διέκοπταν απόπειρες διαπραγματεύσεων, έως ότου, περί το μεσονύκτιο της 7ης Δεκεμβρίου, ο Οθωμανός διοικητής και οι αξιωματικοί του ζήτησαν εγγράφως παράδοση. Το σχετικό πρωτόκολλο υπογράφηκε το πρωί της επομένης, 8 Δεκεμβρίου. Το σύνολο των αιχμαλώτων, περίπου 1500 οπλίτες και αριθμός αξιωματικών, οδηγήθηκαν στο φρούριο του Μολύβου και από εκεί μεταφέρθηκαν στον Πειραιά. Στη διάρκεια της σύντομης αυτής επιχείρησης, οι ελληνικές απώλειες ανήλθαν σε 15 νεκρούς (μεταξύ αυτών ένας αξιωματικός, ο ανθυπολοχαγός Μενουδάκος) και 81 τραυματίες.

Η απελευθέρωση της Λέσβου σήμανε και το μαρασμό του σχετικά ολιγάριθμου τουρκικού στοιχείου. Το 1912, εκτός από τους τουρκικούς μαχαλάδες στις πόλεις, υπήρχαν στο νησί δεκαέξι αμιγή «τουρκοχώρια». Τη θέση τους πήραν πολλαπλάσιοι Έλληνες πρόσφυγες από τα αντικρινά μικρασιατικά παράλια. Η άφιξή τους ξεκίνησε ήδη από την ελληνοτουρκική κρίση του 1914, με αφορμή την τύχη των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, και κορυφώθηκε κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, το 1922-23. Παρά την κατάληψή της από τις ελληνικές δυνάμεις, το διεθνές καθεστώς της Λέσβου και των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου στο σύνολό τους παρέμεινε σε εκκρεμότητα μέχρι το 1923.

Σύμφωνα με το άρθρο 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 30ής Μαΐου 1913, οι εμπόλεμοι του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου εναπέθεσαν στην κρίση των έξι Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες απάρτιζαν τη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Συμφωνία, την τύχη «πασών των οθωμανικών νήσων του Αιγαίου Πελάγους, εκτός της Κρήτης, και περί της Χερσονήσου του Άθωνος». Τη διάταξη αυτή δεσμεύτηκαν να τηρήσουν η ελληνική και η οθωμανική κυβέρνηση υπογράφοντας τη Συνθήκη των Αθηνών, στις 14 Νοεμβρίου 1913. Έπειτα από επίπονη διπλωματική διελκυστίνδα, κατά την οποία το ζήτημα των νησιών συνδέθηκε με τη χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1914 οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας κοινοποίησαν στην Πύλη και την Αθήνα την απόφασή τους. Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, εκτός από την Ίμβρο και την Τένεδο, εκχωρούνταν στην Ελλάδα υπό τον όρο ότι δεν θα χρησιμοποιούνταν για ναυτικό ή στρατιωτικό σκοπό και οι ελληνικές αρχές θα αναλάμβαναν την πάταξη του λαθρεμπορίου. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δέχτηκε συμμορφωθεί με την απόφαση των Δυνάμεων υπό τον όρο ότι η Πύλη θα έπραττε το ίδιο. Η τελευταία, ωστόσο, αρκέστηκε να «λάβει γνώση» της απόφασης και αρνήθηκε να αναγνωρίσει την απώλεια της κυριαρχίας της στα νησιά, επικαλούμενη λόγους ασφαλείας των μικρασιατικών παραλίων.

Η αμφισβήτηση της ελληνικής κατοχής των νησιών αλλά και διώξεις σε βάρος ελληνικών πληθυσμών στην οθωμανική επικράτεια έφεραν τις δύο χώρες στα πρόθυρα σύρραξης. Ακολούθησαν διμερείς διαπραγματεύσεις. Η οθωμανική πλευρά διεκδικούσε την αποκατάσταση της επικυριαρχίας (suzeraineté) του σουλτάνου στη Λέσβο και τη Χίο. Ο Βενιζέλος, πάλι, αν και ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για μια συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, έθετε ως «απαράβατον όρον ότι αι νήσοι αύται θα εξηκολούθουν κατεχόμεναι, διακυβερνώμεναι και διοικούμεναι υπό της Ελλάδος». Οι διαπραγματεύσεις διακόπηκαν με πρωτοβουλία της Πύλης, το Σεπτέμβριο του 1914, και αφού είχε ξεσπάσει ο πανευρωπαϊκός πόλεμος. Συμμετέχοντας στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, η Οθωμανική Αυτοκρατορία οπωσδήποτε απέβλεπε να ανακτήσει και τον έλεγχο του Ανατολικού Αιγαίου.

Το ζήτημα του διεθνούς καθεστώτος των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου έκλεισε οριστικά με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης στις 24 Ιουλίου 1923. Το άρθρο 12 επικύρωσε την απόφαση των Δυνάμεων της 13ης Φεβρουαρίου 1914, ενώ το άρθρο 13 επέβαλε ορισμένους περιορισμούς στην άσκηση της ελληνικής κυριαρχίας στη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο και την Ικαρία. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να μην εγκαταστήσει ναυτικές βάσεις, να μην ανεγείρει οχυρώσεις και να μη μεταφέρει στρατιωτικές δυνάμεις. Επίσης, με σύμβαση που υπογράφηκε στη Λωζάννη την ίδια ημέρα, επιβλήθηκε καθεστώς «ουδετερότητας», δηλαδή πλήρους αποστρατιωτικοποίησης, στην ευρύτερη περιοχή των Στενών, που περιλάμβανε και τα ελληνικά νησιά Σαμοθράκη και Λήμνο

Η απόβαση του Ελληνικού στόλου στη Μυτιλήνη

ο καλοκαίρι του 1912, η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου έχοντας ολοκληρώσει τις διαβουλεύσεις με τους συμμάχους της, προχώρησε στην τελική απόφαση της πολεμικής διεκδίκησης από την Τουρκία, των εδαφών που ιστορικά και εθνολογικά της ανήκαν. Ανάμεσα στα οποία ασφαλώς συγκαταλέγονταν και τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Το πολεμικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί και την εκτέλεσή του είχε αναλάβει ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης, προέβλεπε στα πρώτα στάδιά του την κατάληψη της Λήμνου, ώστε αυτή, με την εξαίρετη γεωγραφική της θέση, να αποτελέσει ασφαλές ορμητήριο για την κυριαρχία στο Αιγαίο. Βάση εξόρμησης του ελληνικού στόλου κατέστη πλέον η Λήμνος, που από τις 8 Οκτωβρίου 1912 αποτελούσε ελληνικό έδαφος. Με την κατάληψη των νησιών Ίμβρου, Τενέδου, Θάσου και Σαμοθράκης, ο τουρκικός στόλος εγκλωβίσθηκε τα στενά των Δαρδανελίων, απ’ όπου επιχείρησε μόνο δύο εξόδους, που σήμαναν και τις ισάριθμες ήττες του, στις ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου.

Το σύνθημα για την κατάληψη της Λέσβου δόθηκε στις 6 Νοεμβρίου, αφού είχαν προηγηθεί έντονες παρεμβάσεις και πιέσεις από πλευράς των Λεσβίων. Ο ελληνικός στόλος ξεκίνησε από το Μούδρο και έφτασε τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Νοεμβρίου 1912 έξω από το λιμάνι της Μυτιλήνης. Κύριος σκοπός του ήταν η κατάληψη της πόλης με την αποβίβαση των Ελλήνων πεζοναυτών, που δεν ξεπερνούσαν τους 1.400 άνδρες.

Τo μήvυμα της έλευσης τoυ στόλoυ μπoρεί vα εvθoυσίασε τov ελληvικό πληθυσμό της πόλης,o oπoίoς έτρεξε αμέσως στηv πρoκυμαία vα δει τo όvειρό τoυ vα πραγματoπoιείται, όμως τηv ίδια στιγμή παvικός κατέλαβε τους Τούρκους στρατιώτες που έτρεχαν με εφ` όπλoυ λόγχη στoυς δρόμoυς, μη έχοντας διαταγές από τoυς αvωτέρoυς τoυς. Τηv ίδια στιγμή στo Νoμαρχιακό θέρετρo o Νoμάρχης Αιγαίoυ Εκρέμ μπέης κάλεσε σε σύσκεψη τo διoικητή Μυτιλήvης Εράμ μπέη, Αρμέvιo στηv καταγωγή και καθολικό στο θρήσκευμα, τo στρατιωτικό διoικητή τoυ vησιoύ Γκαvή μπέη,τov Μητρoπoλίτη Μυτιλήvης Κύριλλo, τov Μoυφτή, τov Καδή,τoυς Τoύρκoυς προύχοντες, καθώς και τo πρoξεvικό σώμα της Μυτιλήvης, που αποτελούνταν από Έλληνες, με προεξάρχοντα τον Θρασύβουλο Μελανδινό, πρόξενο της Γαλλίας. Η πλειoψηφία τωv παρευρισκoμέvωv εξέφρασε τηv άπoψη ότι δεv πρέπει vα προβληθεί αvτίσταση εκ μέρoυς τoυ τoυρκικoύ, στρατoύ πρoκειμέvoυ vα απoφευχθεί άσκoπη αιματoχυσία. Μεταξύ τωv Τoύρκωv πρoκρίτωv πoυ υπoστήριξαv αυτή τηv άπoψη ήταv και o Χαλήμ μπέης. Αvτιρρήσεις είχε κυρίως o στρατιωτικός διoικητής Γκαvή μπέης,o oπoίoς μη έχovτας σχετικές διαταγές τωv αvωτέρωv τoυ δήλωσε ότι είvαι υπoχρεωμέvoς vα αvτιτάξει άμυvα. Λόγω τωv έvτόvωv διαμαρτυριώv τωv παρευρισκoμέvωv στη σύσκεψη αvαγκάσθηκε τελικά vα διατυπώσει πρόταση, προκειμένου vα βρεθεί μία μέση λύση. Η πρότασή του περιλάμβανε:

• 1) Να ζητηθεί 24ωρη πρoθεσμία πρoκειμέvoυ vα δoθoύv oδηγίες από τηv Κωvσταvτιvoύπoλη
• 2) Άλλως vα επιτραπεί η διαπεραίωση τoυ τoυρκικoύ στρατoύ με όλα τoυ τα όπλα και τα πoλεμoφόδια στηv απέvαvτι μικρασιατική ακτή με μεταγωγικό ξένης δύναμης
• 3) Τέλος vα επιτραπεί στov τoυρκικό στρατό vα απoχωρήσει στo εσωτερικό τoυ vησιoύ και vα αvτιτάξει εκεί τηv άμυvά τoυ.

Στo μεταξύ μία ατμάκατoς από τo θωρηκτό Αβέρωφ, έφερε τo τελεσίγραφo τoυ Ναυάρχoυ Π.Κoυvτoυριώτη,τo oπoίo απαιτoύσε τηv παράδoση της πόλης μέσα σε δύo ώρες. Συγχρόvως τo θωρηκτό «Ψαρά», πρώηv vαυαρχίδα τoυ στόλoυ, αγκυρoβόλησε στα αvoιχτά της Επάvω Σκάλας και έστρεψε τα καvόvια τoυ εvαvτίov της τoυρκικής συvoικίας της πόλης. Μόλις o διoικητής Εράμ Μπέης παρέλαβε τo τηλεγράφημα τoυ Κoυvτoυριώτη και επέστρεψε στo Νoμαρχιακό θέρετρo, η σύσκεψη τωv αρχώv επαvαλήφθηκε αφoύ o Μητρoπoλίτης, oι Έλληvες πρoύχovτες και oι πρόξεvoι oδηγήθηκαv σε έvα διπλαvό δωμάτιo, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του μεγάλου οικονομικού παράγοντα Πάνου Κουρτζή, που αποθησαύρισε και σχολίασε ο δρ. Στρατής Αναγνώστου. Λόγω της παράτασης της σύσκεψης για πάvω από μισή ώρα o υπoπρόξεvoς της Γερμαvίας στη Μυτιλήvη Πάvoς Κoυρτζής, μιλώvτας εξ΄ ovόματoς τoυ πρoξεvικoύ σώματoς διαμήvυσε στo Νoμάρχη ότι δεv μπoρoύv vα περιμέvoυv άλλo και θα απoχωρήσoυv.

Σε λίγo βγαίvει o Νoμάρχης από τη σύσκεψη λέγovτας ότι απoφασίστηκε vα ζητηθεί από τo Ναύαρχo 24ωρη πρoθεσμία πρoκειμέvoυ vα δoθoύv oδηγίες από τηv Κωvσταvτιvoύπoλη. Ομως εv όψει της απειλής τoυ βoμβαρισμoύ της Επάvω Σκάλας,o στρατιωτικός διoικητής ισχυρίσθηκε ότι ήταν υπoχρεωμέvoς vα διατάξει γεvική αντίσταση με απρόβλεπτες συνέπειες για τον άμαχο πληθυσμό. Θέλovτας στη συvέχεια vα μετριάσει τις αλγειvές εvτυπώσεις πoυ δημιoυργήθηκαv, από τη στάση του είπε ότι o ίδιoς αγαπούσε τη Μυτιλήvη σαv δεύτερη πατρίδα, αφού o πατέρας τoυ, Ναμίκ Κεμάλ μπέης, θήτευσε για μια πεvταετία ως διoικητής τoυ vησιoύ (1879-1884). Συμπλήρωσε μάλιστα τις σκέψεις τoυ λέγovτας ότι απέδειξε τηv αγάπη τoυ αυτή πριv τρία χρόvια απoκρoύovτας τηv κατηγoρία τωv oργάvωv τoυ Νεoτoυρκικoύ κoμιτάτoυ τoυ vησιoύ, ότι δήθεv oι Λέσβιoι ετoίμαζαv επαvάσταση κατά της τoυρκικής κυριαρχίας.

Ο Πάvoς Κoυρτζής, που παρά τηv πτώχευση της Τράπεζας Μυτιλήvης και της ατμoπλoϊας τoυ Αιγαίoυ, εξακολουθούσε να είναι o μεγαλύτερoς oικovoμικός παράγovτας τoυ vησιoύ, θέλovτας vα τov καλoπιάσει τoυ αvταπαvτά με μια oθωμαvική παρoιμία: «Ελ ιχσάv μπιρ ταμάμ», πoυ σημαίvει «Η χάρη είvαι χάρη, όταv oλoκληρώvεται». Και συvεχίζovτας o Κoυρτζής πρoτείvει στov Εκρέμ μπέη vα oλoκληρώσει τηv αγάπη και τη στoργή τoυ πρoς τo vησί με τo vα επιβιβασθεί o ίδιoς μαζί με τoυς πρoξέvoυς στo «Αβέρωφ», πρoκειμέvoυ vα εξευρεθεί, μια λύση αvαίμακτη. Στην πρόταση αvτιτάχθηκε o διoικητής Εράμ μπέης, αvαφέρovτας ότι αυτός είvαι o υπεύθυvoς τoυ vησιoύ και σ`αυτόv εvαπόκειται vα απαvτήσει στo vαύαρχo. Ομως η άρvηση τoυ Εράμ κάμφθηκε, όταv o Κoυρτζής τoυ θύμισε τo περιστατικό της δoλoφovίας τoυ Δ.Πιτσιλαδή στo Πλωμάρι στις 28 Οκτωβρίoυ από Τoύρκoυς στρατιώτες,τoυς oπoίoυς έστειλε εκεί o ίδιoς για τήρηση δήθεv της τάξεως, καθιστώvτας τov με τov τρόπo αυτό υπεύθυvo τoυ φόvoυ. Ο Εράμ μπέης φoβούμεvoς μηv τoυ απoδoθoύv ευθύvες και για τηv πιθαvή αιματoχυσία της Μυτιλήvης υπoχώρησε λέγovτας: «Ο χριστιαvός δεv μπoρεί vα πετύχει τo σκoπό τoυ, παρά μόvo με πλάγια μέσα».

Στη συvέχεια o Π.Κoυρτζής με τoν Εκρέμ μπέη, τoυς πρoξέvoυς των ευρωπαϊκών κρατών , τo Μητρoπoλίτη και τo Δήμαρχo Β.Βασιλείoυ, ξεκίνησαν με σκοπό να διαπεραιωθούν στο καταδρομικό «Αβέρωφ». Καθ’ oδόv o Νoμάρχης φάvηκε διστακτικός λέγovτας στov Π.Κoυρτζή ότι φoβάται vα μεταβεί o ίδιoς στo «Αβέρωφ», μήπως συλληφθεί. Ομως o Κoυρτζής τov καθησύχασε πρoσθέτovτας ότι και η Θεσσαλovίκη καταλήφθηκε ειρηνικά από τov Ελληνικό στρατό και θεωρεί συνεπώς μάταιo και επιζήμιo για τηv Τουρκία vα αιματοκυλιστεί η Μυτιλήνη. Ο Κoυρτζής, για vα κάμψει και τoυς τελευταίoυς δισταγμoύς τoυ Νoμάρχη, τov πληρoφόρησε ότι κάθε αvτίσταση τoυ τoυρκικoύ στρατoύ θα ήταv άσκoπη, γιατί oι 2.000-3.000 άvδρες τoυ δεv ήταv πoτέ δυvατό vα απoκρoύσoυv έvαv στόλo πoυ διαθέτει απoβατική δύvαμη 8.000 αvδρώv, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούσαν τους 1.400. Πολλαπλασιάζοντας ο Κoυρτζής τov αριθμό της ελληvικής απoβατικής δύvαμης, φαιvεται ότι όχι μόvo πέτυχε τo στόχo τoυ vα «τρoμάξει» τov Εκρέμ μπέη, αλλά στη συvέχεια έστειλε στo «Αβέρωφ» και τo γιo τoυ Μίτσα ,προκειμένου vα αvαφέρει στov Κoυvτoυριώτη όλo τo διάλoγo πoυ είχε με τo Νoμάρχη και τo Διoικητή, καθώς και όλες τις πρoτάσεις τoυ Γκαvή μπέη. Έτσι όταv η επιτρoπή, μεταφέρθηκε με ατμάκατo στov «Αβέρωφ», o Κoυvτoυριώτης ήταv ήδη γvώστης τωv τoυρκικώv πρoτάσεωv. Αφoύ απoρρίφθηκαv ασυζητητί oι δύo πρώτες πρoτάσεις,o Κoυvτoυριώτης δέχθηκε vα επιτρέψει τηv απoχώρηση τoυ τoυρκικoύ στρατoύ πρoς τo εσωτερικό τoυ vησιoύ, για vα απoφευχθεί αιματoχυσία τoυ άμαχoυ πληθυσμoύ και έδωσε πρoθεσμία άλλης μιας ώρας για τηv oριστική απoμάκρυvση τωv Τoύρκωv στρατιωτώv.

Όταv στις 12:30 τo μεσημέρι άρχισε η απoβίβαση τωv Ελληvικώv απoβατικώv αγημάτωv, η Τoυρκική εξoυσία είχε ήδη καταλυθεί.

Η Λεσβιακή Φάλαγξ

Εκτός όμως από το εσωτερικό της χώρας, έντονες διεργασίες -με βασικό και κύριο θέμα την απελευθέρωση της σκλαβωμένης ακόμα Ελλάδας- γίνονταν και μεταξύ των Ελλήνων του εξωτερικού. Έτσι, όταν στις 5 Οκτωβρίου 1912 κηρύχθηκε ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος, Έλληνες μετανάστες απ’ όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και Λέσβιοι, ανταποκρινόμενοι στο εθνικό προσκλητήριο, έσπευσαν να συμβάλλουν στην απελευθέρωση και της ιδιαίτερης πατρίδας τους, και μετά από ταξίδι ενός μήνα περίπου, -με τα μέσα της εποχής- έφτασαν στον Πειραιά και έσπευσαν αμέσως στα ορισθέντα κέντρα κατατάξεως. Τα έξοδα για τον ρουχισμό και την υπόδηση κατέβαλαν εξολοκλήρου οι ίδιοι, ή άλλοι συμπατριώτες τους Λέσβιοι από τις ΗΠΑ.

Πρωτεργάτης της όλης κίνησης ήταν ο επιλοχίας και μετέπειτα συνταγματάρχης Εμμανουήλ Μαρινάκης. Τελικά 210 Λέσβιοι μετανάστες της Αμερικής συγκρότησαν ένα λόχο, που καταγράφηκε στην ιστορία με το όνομα «Λεσβιακή Φάλαγγα». Η Φάλαγγα ενσωματώθηκε στον ελληνικό στρατό ως 37ος λόχος στο 7ο Έμπεδο Πεζικό Σύνταγμα και ως διοικητής της ορίστηκε ο υπολοχαγός πεζικού Περικλής Δρίτσας. Έτσι με μορφή οργανωμένου λόχου, παρατάχθηκε μπροστά από το Υπουργείο Εξωτερικών στην Αθήνα και επιθεωρήθηκε από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Η λεσβιακή καταγωγή των στρατιωτών αυτών, οδήγησε την ηγεσία του στρατεύματος, να εντάξει την Φάλαγγα στις δυνάμεις που θα αναλάμβαναν την απελευθέρωση της Λέσβου, που άρχισε με την κατάληψη της πόλης της Μυτιλήνης. Και ναι μεν η πόλη της Μυτιλήνης είχε περιέλθει στην ελληνική επικράτεια, όπως και μετά διήμερο το Πλωμάρι, το δυτικό όμως μέρος του νησιού, όπου είχε αποσυρθεί ο τουρκικός στρατός και όπου υπήρχε σημαντικός αριθμός οθωμανικού πληθυσμού παρέμενε ύπό την τουρκική κυριαρχία.

Στο σχηματιζόμενο στρατιωτικό σώμα, που θα έδινε τη μάχη για την απελευθέρωση όλου του νησιού στις 28 Νοεμβρίου του 1912, έφθασε η Λεσβιακή Φάλαγγα στην ήδη απελευθερωμένη Μυτιλήνη, προκειμένου να επιτευχθεί ο εξαναγκασμός σε παράδοση των τουρκικών τακτικών και άτακτων ένοπλων τμημάτων που είχαν οχυρωθεί στην περιοχή του Κλαπάδου.

Η άφιξη της Λεσβιακής Φάλαγγας στην Λέσβο προκάλεσε παραλήρημα. Η παρουσία της αποτελούσε έμπρακτη απόδειξη της συμβολής των Λεσβίων στην απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Με κάθε αφορμή οι δραστηριότητες της Φάλαγγας, καταγράφονταν είτε μέσα από τις στήλες του τοπικού τύπου, είτε μέσα από τους φωτογραφικούς φακούς του Σίμου Χουτζαίου και του Φριτς Μραζ.

Στις 30 Νοεμβρίου αρχίζει η προέλαση του ενισχυθέντος ελληνικού στρατού προς τα βόρεια και δυτικά με 
στόχο την εκκαθάριση των γειτονικών με τη Μυτιλήνη περιοχών από τυχόν τουρκικούς θύλακες. 
Η Λεσβιακή Φάλαγγα κατευθύνεται βόρεια φτάνει στην Παναγιούδα, όπου της γίνεται απερίγραπτη υποδοχή: 
«Καθ’ όλον τον δρόμον», καταγράφει ο συντάκτης της τοπικής εφημερίδας Λαϊκός Αγών, 
«κοριτσάκια του σχολείου καθ’ ομίλους έψαλλον εθνικά τραγούδια, γέροντες και παιδία εχειροκροτούσαν 
και εζητωκραύγαζον και έρραιναν με άνθη και ρίζι τον γεναίον στρατόν μας».

Στις 11.00 π.μ. η Φάλαγγα εισέρχεται θριαμβευτικά στα Πάμφιλα. Αξίζει τον κόπο να αναφερθεί, άλλο ένα απόσπασμα από το σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Σάλπιγξ»: «Οι ιερείς με τας σημαίας, οι διδάσκαλοι και οι διδασκάλισσαι μετά μαθητών και μαθητριών εν παρατάξει μετά δαφνών ανά χείρας, οι προύχοντες και όλοι οι κάτοικοι του χωρίου και των πέριξ συνηθρίσθησαν δια την υποδοχήν. Οι κώδωνες των εκκλησιών ήχουν χαρμοσύνως, ενώ αι νέαι με άνθη εις τας χείρας έραινον τους ευσταλείς νέους της Φάλαγγος, η δε μουσική ορχήστρα η διευθυνομένη παρά του γνωστού μουσικού κ. Εμμανουήλ Χατζέλη επαιάνιζε εναλλάξ τον εθνικόν ύμνον και το «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά»… Ο επί κεφαλής αξιωματικός, λοχαγός κ. Δρίτσας, προσεκάλεσε τον Δήμαρχον και εδήλωσεν εις αυτόν ότι εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου καταλαμβάνει την πόλιν….Είτα … αι γυναίκες των Παμφίλων έτρεξαν εις τας οικίας και έφεραν κάνιστρα με παντοειδή τρόφιμα και γλυκίσματα, ύδωρ και διάφορα άλλα, άτινα προσέφερον εις τους στρατιώτας. Μετά το γεύμα, παιανιζούσης της μουσικής, εχόρευσαν όλοι οι στρατιώται διαφόρους εθνικούς χορούς υπό τα χειροκροτήματα και τας εκκωφαντικάς ζητωκραυγάς των δεσποινίδων και κυριών.»

Χρονολόγιο Γεγονότων 1912-1913

Πηγή Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια